Het bestuur en alle sympathisanten van wijkcomité De Bilkhage bieden
voorzitter Tony en zijn echtgenote Martine hun oprechte deelneming aan bij het
overlijden van hun zoon Bruno en wensen hen in deze uiterst moeilijke tijden
heel veel moed en sterkte toe om naast het immense verdriet ook te kunnen
denken aan al het moois wat Bruno hen heeft geschonken in zijn al te korte
leven.
Godfried was een minzaam doch erudiet persoon die echt een toegevoegde waarde was in ons bestuur.
Hij woonde vroeger in de Koningin Fabiolalaan en zorgde ervoor, samen met zijn buurman Willy Waelkens (ook een ex-bestuurlid) dat het feestboekje en de Bilkhagemare al die kanten van de wijk in de brievenbussen terecht kwamen.
Het Bilkhagebestuur, sympathisanten en ikzelf als webmaster wensen hierbij veel sterkte toe aan zijn echtgenote Juliette en heel zijn familie.
p.s. de rouwbrief van Godfried is te vinden op : www.vanhoutteghemfunerals.be
Op 2 februari overleed gewezen bestuurslid van ons wijkcomité Gilbert Billiet. Gilbert was jarenlang bestuurslid en had de bijnaam" Gilbèr den militair". Dat kwam niet alleen omdat het rijmde maar ook omdat hij, toch naar eigen zeggen, het vaderland jarenlang keihard heeft verdedigd. Ondanks de vele plaagstoten van voorzitter Tony heeft Gilbert deze bewering echter nooit kunnen hard maken:-)
Gilbert had echter wel orde en stiptheid overgehouden aan zijn militaire loopbaan en het was dan ook Gilbert die op het briljante idee kwam om op het paasontbijt de bezoekers niet zelf te laten kiezen waar ze wilden zitten omdat dit tot plaatsverlies zou leiden maar dat het aan het bestuur was om te bepalen waar de mensen moesten zitten. Een principe dat tot de dag van vandaag wordt toegepast bij het paasontbijt.
Als bestuurslid was hij ook een gewaardeerd en zeer actief iemand die vooral de activiteiten van de seniorennamiddag tijdens de wijkfeesten tot een aangenaam samenzijn wist om te toveren.
Het Bilkhagebestuur en sympathisanten en ikzelf als webmaster wensen hierbij veel sterkte toe aan zijn echtgenote Simonne en heel zijn familie.
Namens het Bilkhagebestuur.
p.s. de rouwbrief van Gilbert is te vinden op www.vanhoutteghemfunerals.be
Waregem Koerse-boegbeeld Joseph Van den Broecke (87) overleden: “Hij maakte er het volksfeest van dat het nu is”
Joseph Van den Broecke op een archiefbeeld. Waregem Koerse was zijn leven. © Johan Anckaert
Hij was jarenlang de drijvende kracht achter dé paardenhoogdag in Waregem, die dit jaar 175 kaarsjes uitblies. Joseph Van den Broecke, topman van Waregem Koerse, is dinsdagmiddag op 87-jarige leeftijd overleden. “Het evenement was zijn leven. Zijn advocatenkantoor opende hij zelfs vlak bij de hippodroom, zodat hij al zijn vrije tijd in de paardenkoers kon steken", zegt zoon Jan, die samen met zijn familie nu de laatste wens van Joseph wil respecteren.
Laatste wens
Van den Broecke wordt in intieme kring begraven, de familie communiceert niet over het exacte tijdstip. “We hebben het er meermaals over gehad, maar mijn vaders besluit stond vast. ‘Ik heb mijn hele leven ten dienste gestaan van anderen, mijn begrafenis moet in besloten kring plaatsvinden’. Wij willen die laatste wens van hem respecteren.”
bron:
Joyce Mesdag, Hans Verbeke / HLN
Karel Sabbe uit Anzegem loopt 500 kilometer en is wereldkampioen "Backyard Running"
Een 12-voudige marathon! Dat had de Belgische ultraloper Karel Sabbe uit Anzegem nodig om de "Big Dog's Backyard Ultra World Championships" te winnen. Na een uitputtingsslag van 503 kilometer, een record, klopte hij landgenoot Merijn Geerts. Sabbe is nu wereldkampioen.
Het concept van "Big Dog's Backyard Ultra World Championships" is poepsimpel: elk uur een rondje van 6,706 kilometer lopen tot er slechts één deelnemer meer overblijft. Hoe sneller je over de streep bent, hoe langer je kan rusten voor de volgende ronde.
Na maar liefst 69 uur en 462 kilometer bleven er nog 2 Belgen over: Karel Sabbe uit Anzegem en Merijn Geerts. Ze hadden net het wereldrecord (68 rondjes) gebroken en de laatste 2 Amerikanen zien opgeven. Na 3 dagen en 3 uur lopen kroonde tandarts Karel Sabbe zich tot wereldkampioen op domein De Hoge Rielen. "Ik kon het echt niet geloven", zegt hij. "Ik ben helemaal geradbraakt. Vannacht moest ik me constant omdraaien in bed, omdat ik constant in een kramp belandde. Ik zag het ook niet zitten om thuis te slapen, want wij hebben een trap. Mijn schoonouders hebben gelukkig een lift. Zo zeer deden mijn benen. Los daarvan ben ik heel fier op mezelf."
10 minuten rusten
Sabbe werkte elk rondje in ongeveer 46 minuten af, zodat hij nog 10 minuten kon slapen of rusten en 4 minuten kon eten. "Ik daag mezelf uit, omdat het me sterker maakt. Niet alleen op het vlak van lopen, maar ook in het dagelijkse leven."
Voor Sabbe was het zeker niet zijn vuurdoop. Hij is wereldrecordhouder op de "Pacific Crest Trail", een route van 4.300 kilometer van Mexico naar Canada. En hij liep ook de snelste tijd op de "Appalachian Trail" in de VS, een verbetering van het record met 4 dagen.
Ultraloper Karel Sabbe doet het weer:
22 jaar oud record sneuvelt na 37 uur in bergen
Dit keer verbrak Karel Sabbe het 22 jaar oude record op de Alta Via 2, een mythische route door de Dolomieten in Italië. © Alexis Berg
Hij vertrok woensdag om 4 uur in de ochtend en donderdagavond 37 uur en 15 minuten later,
was zijn wereldrecordpoging compleet.
Anzegemnaar Karel Sabbe flikte het weer.
Dit keer verbrak de 31-jarige ultraloper het 22 jaar oude record op de Alta Via 2
een mythische route door de Dolomieten in Italië.
Mythisch is nog een understatement. Of wat dacht je van 160 kilometer door extreem ruig terrein
met 12.130 positieve hoogtemeters en 11.950 meter dalen?
Als toetje krijg je er 5 technische klimsecties gratis bij.
Anzegemnaar Karel Sabbe had zijn zinnen gezet op het 22 jaar ouder record op deze route
dat op naam stond van de Italiaan Lucio Dorz. Hij had er in 1998 zo'n 42 uur over gedaan.
Sabbe, die in het dagelijkse leven als tandarts werkt, ging woensdagochtend van start en zat meteen mooi op schema.
Mede dankzij de steun van zijn crew en pacers, die afwisselend secties met hem meeliepen, was hij
voor zonsondergang al over halfweg.
"Het zal gezellig worden vannacht", grapte Karel via zijn sociale media.
Maar het werd toch zwaarder dan verwacht.
Het terrein was gevaarlijk en bijzonder technisch.
Zo gevaarlijk dat Karel zijn pacer, die na klauterwerk op de knieën te bang was geworden, zelfs moest
achterlaten in een berghut.
Derde snelheidsrecord
"Zo zo", antwoordde Karel donderdagochtend op de vraag van zijn crew hoe het met hem ging.
Maar de Anzegemnaar beet door en finishte uiteindelijk in 37 uur en 15 minuten,
een verbetering van het record met 4 uur en 45 minuten.
Het is de derde FKT, oftewel 'fastest known time' zoals in het ultraloopwereldje wordt gebruikt,
die Karel Sabbe op zijn naam heeft staan.
In 2016 verbrak hij al het wereldsnelheidsrecord op de Pacific Crest Trail
en hij is ook de snelste man ter wereld op de Appalachian Trail, een record dat hij in 2018 neerzette.
Sabbe is ook bekend van zijn deelname aan de Barkley Marathons
de meest mythische ultraloopwedstrijd ter wereld.
Vorig jaar was hij daar tijdens zijn eerste deelname 'the last man standing'.
Het verhaal over zijn Barkley-avontuur is op YouTube te zien in de documentaire
'Out There - A Journey to the Barkley Marathons'.
nota van de webmaster:
Karel Sabbe is van Waregem, waar zijn familie en vrienden wonen, maar hij woont nu in Anzegem.
West-Vlaming doet zijn bizarre verhaal na stunt op zwaarste ultraloop ter wereld
Sportredacteur KW
De strafste stunt van het jaar? Die komt misschien wel op naam van Karel Sabbe. De Waregemnaar bleef als laatste overeind op de zwaarste en meest bizarre ultraloop ooit: de mythische Barkley Marathons. Winnen lukte niet, maar zijn prestatie verbaasde toch de hele wereld. "Ooit keer ik terug en word ik de 16de finisher.
Een killige zondagnacht in het afgelegen en uitgestrekte Frozen Head State Park in het Amerikaanse Tennessee. Om 22.31 uur wordt de stilte onderbroken door klaroengeschal. Nieuw-Zeelander Greig Hamilton wordt zoals elke opgever symbolisch 'uitgetapt', waardoor West-Vlaming Karel Sabbe (30) plots de laatste man in de race is. De ultraloopwereld is met verstomming geslagen. Een Barkley-debutant die als laatste overeind blijft? Twitter bulkt van de aanmoedigingen, uit alle uithoeken van de wereld. Een 30-jarige Waregemnaar staat plots wereldwijd in de belangstelling.
Op dat moment heeft Karel Sabbe in 40 uur al ruim 100 kilometer en 10.000 hoogtemeters achter de kiezen. En dat op ruig terrein in heel onvoorspelbare omstandigheden. Om in de 34ste editie de 16de finisher ooit te worden, moet de Belg echter vijf rondes - in totaal goed voor minstens 160 kilometer - voltooien. "Ik was samen met Greig aan de vierde ronde begonnen, maar hij liep te traag om binnen de tijdslimiet te arriveren, dus ging ik alleen verder. Blijkbaar maakte de Nieuw-Zeelander meteen daarna rechtsomkeer omdat hij het niet meer zag zitten, waardoor ik - zonder het te weten - nog alleen in koers was", blikt Karel Sabbe terug.
Bij de zoektocht naar het tweede boek - de deelnemers moeten op het parcours boeken zoeken en de pagina die matcht met hun borstnummer uitscheuren - liep het echter mis. "Op voorhand wist ik dat het tweede boek vinden mijn grootste uitdaging van die vierde lus zou worden. Ik heb er twee uur naar gezocht, maar besloot om terug te keren. Tijdens die vierde ronde waren de temperaturen immers tot -10 gedaald, dus veel langer zou ik het niet volgehouden hebben."
Geradbraakt
Karel blijft dus voor een stuk met gemengde gevoelens achter. "Vooral omdat ik het gevoel heb dat ik nog niet alles heb kunnen geven. Ik ben ook niet buiten tijd gearriveerd, dus misschien zat er meer in." We horen Karel op dinsdagochtend Amerikaanse tijd voor een allereerste reactie, ruim 24 uur na zijn ongelofelijke prestatie. "Maar ik ben nog lang niet uitgerust en bekomen", lacht de Waregemnaar, die na zijn studies in Gent bleef hangen. "Mijn benen zijn gezwollen en mijn linkerknie wordt met de minuut dikker. Ik ben geradbraakt."
Hallucinaties? Ik zag af en toe wat oogjes in het bos.
Karel was nochtans niet aan zijn proefstuk toe. Vorig jaar stelde de ultraloper nog het wereldrecord op de Appalachian Trail scherper. Toen liep hij 3.525 kilometer in 41 dagen, 7 uur en 39 minuten. "Maar de Barkley was op geen enkel moment vergelijkbaar met wat ik eerder al presteerde. Dit was van een heel andere orde."
Toch had Karel, die ondertussen al op een vijftal jaar ultraloopervaring kan teren, de moeilijkheidsgraad van de wedstrijd behoorlijk ingeschat. "Ik was goed voorbereid, maar de organisator (Gary 'Lazarus Lake' Cantrell, red.) had een grote parcourswijziging doorgevoerd. Het parcours was nog een pak zwaarder in vergelijking met de vorige edities. Daardoor worden foutjes nog veel nadrukkelijker afgestraft, een klein navigatiefoutje kan meteen het einde van je race betekenen. Je moet alles perfect doen om de cut-offtijden (voor elke ronde hebben de deelnemers 12 uur de tijd, red.) te halen."
Karel Sabbe in de bossen van Tenessee © (foto Alexis Berg)
Lopers moeten zich behelpen met kaart en kompas. © Alexis Berg
Wat zijn prestatie er nog straffer op maakt, is het feit dat Karel zo goed alles alleen liep. "Zeker als debutant is het aangewezen om je eerste rondes samen te lopen met iemand die al wat Barkley-ervaring heeft. De ervaren lopers weten de meeste boeken ongeveer liggen en zo kan je veel tijd uitsparen. De twee veteranen (John Kelly en Jared Campell, red.), waar ik aanvankelijk samen mee wou lopen, zijn echter heel snel vertrokken en dat risico wou ik niet nemen. Drievoudig finisher Campell was duidelijk te enthousiast gestart en moest opgeven met een enkelblessure. De andere ervaren Barkley-lopers liepen dan weer net iets te traag, waardoor ik alleen door de bossen moest navigeren."
Van 17 tot -10 graden
De barre en onvoorspelbare weersomstandigheden vormen een extra struikelblok. "De temperatuurschommelingen zijn er écht wel extreem. Overdag was het rond de 17graden en moest ik verkoeling zoeken, terwijl ik 's nachts in de sneeuw aan het lopen was. Op de bergtoppen vielen er dikke vlokken, terwijl we in de valleien getrakteerd werden op ijskoude regen, wind en mist. Naar het einde van de eerste nacht (zaterdagnacht, red.) toe, kreeg ik het daardoor wat moeilijk. Vanaf dat moment begon mijn lichaam écht pijn te doen en werd het op korte tijd heel intens. Na die eerste nacht bleven er nog slechts zes atleten over."
De Barkley is duidelijk geen wedstrijd voor doetjes, temeer omdat het in de bossen van Frozen Head State Park niet echt gezellig vertoeven is, zeker niet 's nachts. Bovendien krijgen ultralopers tijdens lange wedstrijden regelmatig last van waanbeelden en hallucinaties, mede door het gebrek aan slaap. "Maar daar had ik niet echt last van, want ik heb behoorlijk wat ervaring met 's nachts door de bossen lopen", lacht Karel. "Schrik heb ik bijgevolg nooit echt gehad, al zag ik af en toe wel eens 'oogjes' reflecteren vanuit het bos."
Ik ben echt onder de indruk hoe mijn prestatie werd opgepikt. Overal ter wereld stond mijn naam in de krantenkoppen
"Wat het meeste indruk op me heeft gemaakt? De momenten die je deelt met de andere lopers. Bovendien doet het deugd om na al die uren in de wildernis je crew terug te zien. Ook mijn terugkomst van ronde vier, toen iedereen me om 4 uur 's ochtends stond op te wachten, was memorabel."
Karel werd exact na 42 uur, 42 minuten en 42 seconden als allerlaatste loper 'afgetapt'. "Hoewel ik dus niet officieel finishte, bezorgde het klaroengeschal me een gevoel van trots. Het als nieuweling als langste uithouden, is weinigen gegeven. Zeker in deze editie, met één van de sterkste deelnemersvelden ooit. Als sportman blijf je echter met een gevoel van 'wat als?' achter. Het was immers niet de bedoeling om als langste over te blijven, wél om te finishen."
Maar misschien kan Karel volgend jaar een nieuwe poging ondernemen ….
Sportieve Bilkhagenaren:
Jacques Balcaen
Eindelijk is de reden gekend waarom de resultaten bij SVZW een tijdje geleden ondermaats waren.
Men denkt aan slechte spelers, slechte trainer, slecht bestuur, enz... Vergeet het maar, niets van dat alles, de oorzaak ligt bij ... Jacques Balcaen, inwoner van de Bilkhage. U gelooft het niet? Ik verklaar me nader.
Op de sporthulde 2019 was Jacques genomineerd voor de prestigieuze Dries Seghersrijs. Hij had deze nominatie te danken aan zijn jarenlange inzet voor den Essevee.
In 2001 werd hij succesvol jeugdtrainer van de provinciale juniores. Zijn trainerskwaliteiten bleven niet onopgemerkt en in het seizoen 2005-2006 werd hij bevorderd tot jeugdcoördinator algemeen en technisch verantwoordelijke jeugdopleiding.
Maar in 2012 mocht hij opnieuw een trapje hoger plaats nemen bij de start van de Waregemse voetbalacademie waarbij de meest talentvolle spelers een extra-opleiding krijgen om door te stromen naar de A-kern. Jacques stond hierbij in voor het sportieve aspect.
Door knieproblemen moest Jacques echter stoppen bij SVZW en ... enkele tijd later staan ze onderaan het klassement. Dat kan geen toeval zijn III
Gelukkig gaat het nu weer de goede kant op onder meer dank zij Ewoud Pletinck, inderdaad, niet toevallig een ... jeugdproduct.
Wij wensen Jacques nog heel veel blessurevrije jaren toe.
Tekst Dirk Demeulemeester
Johan Grimon van biljartclub Snooker Pocket uit Deerlijk kroonde zich het voorbije weekend in
Blankenberge tot Belgisch kampioen in de discipline driebanden in het rolstoelbiljart.
(DRD/ foto DRD)
De 49-jarige Waregemnaar ( zoon van Lucrèce bestuurslid van de Bilkhage ) startte op zijn zestiende
met biljarten in een club in Waregem.
Eerst in het vrij spel, later snooker.
Nu zijn het artistiek biljarten, ook wel kunststoten genoemd, en driebanden zijn grote passie.
Tijdens de finale haalde Johan Grimon het van Stefan Neyens.
Proficiat Johan !!
Carine Broucke (uit de Boulezlaan) vertelt ...
"The Faces of Flanders Field"...
Ik hoor velen bij zichzelf de vraag stellen : wat moeten we daaronder verstaan????
Tsja…. Aan het einde van mijn verhaal zal heel de Bilkhage het weten – en misschien
doorvertellen.
Als Waregemnaars wandelen we graag eens op het Amerikaans Kerkhof,
Memorial Day staat steevast aangevinkt op de agenda, en je mijmert wel
eens bij een graf en stelt je de vraag welke jongeman daar ligt.
En ik weet dat ik niet de enige ben.
Waarom? Waarom? Een vraag die steeds terugkeert. Niet enkel waarom zij moesten
sneuvelen, maar waarom komt een jonge man, in 1914, deoceaan over naar een landje
waarvan hij niet eens het bestaan kende.
Wat dreef hem? Wie was hij? Ouders, broers, zussen?
Wat deed het met zijn familie toen hij niet terug kwam?
Weten (wisten) ze dat hij hier in een rustige, vredige omgeving ligt? weten ze uberhaupt
waar Waregem is? Is er nog familie terug te vinden?
En vooral de gedachte : zo triest, nooit geen bloemetje, nooit eens een kleine blijk van
erkenning aan de grafsteen.
Daarom waren we er als de kippen bij om in 2014 een graf te adopteren
via het Adopters Programma van het American Legion.
En van het één, komt het ander. Eerst heb je een naam, op een kruisje.
Dan mijmer je daar wat over. Wie was hij? Leeft er nog familie?
En dan begin je te zoeken, en te zoeken, en te zoeken, ..
Tot je na enkele maanden toch iemand gevonden hebt die je op het juiste spoor zet.
Zalig toch??? 100 jaar na data familie terugvinden van een jongen die hier bij ons begraven
ligt.
Bij iedere adopter hoor je datzelfde verhaal, en diezelfde blijdschap als de zoektocht eindigt
bij een ver familielid.
Met enkelen wilden we nog net dat ietsje meer. Deze jongens, hier bij ons begraven, worden
op de duur een beetje een ver familielid, gesneuveld in de Groote Oorlog.
En daar begint het verhaal van “The Faces of Flanders Field”.
Met enkelen hebben we een kleine vzw opgericht, met als doel om bij bijzondere
gelegenheden onze soldaten niet enkel een naam, maar ook een gezicht te geven.
Dit willen we doen door bij ieder kruisje een staander te zetten, met een foto van de
gesneuvelde. Want een gezicht zegt zoveel meer dan enkel een naam.
Een gezicht maakt iemand zoveel vertrouwder dan wat letters gekerft in steen.
Jammer genoeg zijn we nog niet zover.
Momenteel wachten we op toestemming vanuit het ABMC – de overkoepelende organisatie
die alle overzeese begraafplaatsen in beheer heeft.
Van in den beginne kregen we de volle steun van de huidige superintendant van de
begraafplaats, en we weten dat van zodra de toestemming er is we voluit kunnen doorgaan met
… het zoeken naar sponsors, het laten afdrukken van de fotoplaatjes en het aanmaken van de
staanders. Alles staat klaar in de startblokken, maar ergens moet iemand in het grote America
het startschot geven.
Ondertussen zitten we wel niet stil. Vorig weekend zijn we voor het 2e jaar op rij op fronttour
geweest. Hiervoor doen we een beroep op Gil Bossuyt uit Desselgem, een enthousiaste gids
met heel veel boeiende verhalen over WOI. Vorig jaar deden we een mooie tocht door het
Heuvelland, dit jaar stond (een deel) van de Somme op het programma.
Volgend jaar plannen we opnieuw een fronttour, de zaterdag voor Memorial Day.
Mocht iemand van de Bilkhage buren hier interesse in hebben, stuur me gerust een mailtje,
dan nodigen we je tijdig uit. We beperken ons tot een kleine groep van 30-35 personen, dus
tijdig erbij zijn is de boodschap.
En ondertussen blijven we duimen en hopen dat we heel binnenkort kunnen uitpakken met dit
– toch wel voor België – vrij unieke projectje.
Carine
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Our dear adopted family decorates the grave of my great uncle Walter Grove at Flanders Field each Memorial Day. I am grateful and always moved how the people of Belgium honor our fallen so far from home. Never forget the sacrifice of our finest who gave all to protect freedom, for us and for others around the world.
Onze lieve adoptie familie versiert elke Memorial Day het graf van mijn groot-oom Walter Grove op Flanders Field. Ik ben dankbaar en ontroerd hoe de mensen van België onze zo ver van huis gesneuvelden eren. Vergeet nooit het offer van onze geliefden die alles gaven om de vrijheid te beschermen, voor ons en voor anderen over de hele wereld.